اگر فردی را بشناسید که در غار زندگی می کند چه فکری راجع به او می کنید؟ یا اگر فردی با وجود تمکن مالی برای رفتن از شهری به شهری دیگر سوار الاغ شود؟ در هر دوی این حالتها به نظر می رسد که فرد نتوانسته از گذشته آبا و اجدادی خود جدا شود چرا که اجداد ما همه زمانی غارنشین بودند و برای جابجایی از حیوانات استفاده می کردند ولی این نوع زندگی در حال حاضر هیچ نفعی برای انسان در بر ندارد.
در روان انسان نیز خصوصیاتی وجود دارد که شاید زمانی کارایی بالایی داشته ولی در زندگی کنونی وجود آن خصوصیات مشکل زا است. وقتی انسانها غارنشین بودند مردها بایستی روزهای متوالی در شرایط آب و هوایی متغیر در جنگلها به دنبال شکار بودند و با دیدن حیوانی بدون در نظر گرفتن هر گونه احساس دلسوزی و دلرحمی لازم بود حیوان را بکشند و حتی چند روز این لاشه را با خود حمل کنند تا به غار برسند.در این فضا مرد بایستی فردی قوی هیکل می بود بدون احساسات لطیف. اگر احساسی هم مهم بود خشم و قلدری بود برای غلبه بر حیوان درنده. در واقع شرط بقای این مرد کم بودن احساساتی مثل دوست داشتن و دلسوزی بود.
در دنیای امروزی چقدر به این خصوصیات نیاز هست؟ آیا واقعا نیاز داریم که عضلاتی خیلی قوی داشته باشیم با احساساتی سرکوب شده یا احساساتی پر از خشم و درندگی؟! جواب این سوالات بدیهی است ولی پس چرا باشگاههای بدن سازی چنین پررونق هستند؟ آیا پسرها با عضله سازی می خواهند مرد بودن خود را به دیگران اثبات کنند؟ چرا یکی از شایعترین شکایتها در اتاق مشاوره کم احساسی یا بی احساسی آقایان است؟ آیا مردان می ترسند خصوصیاتی را از خود نشان دهند که ماهیت زنانه داشته است در دوران غارنشینی ، شاید !
از دید روانشناختی همه ما واجد صفات زنانه و مردانه هستیم هرچند با ترکیبی متفاوت.
طبیعی است که در مرد بهتر است خصوصیات مردانه غلبه داشته باشد و در زن خصوصیات زنانه ولی اگر قرار باشد مرد از وجود صفاتی زنانه در خودش خجالت بکشد چه خواهد شد. مثلا مرد نتواند احساسات خوب خود را به زبان بیاورد ، برای عزیزانش گل بخرد ، یا در موقع لزوم از کودک نگهداری کند.
جامعه نقش مهمی در تعیین این رفتارها ایفا می کند. متاسفانه اگر مردی واجد این خصوصیات باشد بخصوص در دوران نوجوانی مورد تمسخر دوستانش قرار می گیرد ، او را مرد نمی دانند ، یا صفت زن ذلیل به او می دهند. برعکس پسری که رفتارهای خشن دارد، بی مهابا رفتارهای جنسی خود را به نمایش می گذارد، یا عضلاتی قوی دارد به عنوان مرد نمونه شناخته می شود.
متاسفانه دخترهای نوجوان هم این گروه از پسرهای خشن را مردتر می بینند و بیشتر جذب این گونه پسرها می شوند و بعد از برقراری رابطه متوجه نقص این پسر در برقراری رابطه عاطفی می شوند. شاید حرکت اجتماعی به سمت پذیرش بیشتر مردانی با خصوصیات زنانه به صورت الگو شدن پدرها برای فرزندان پسر، هنرپیشه ها، ورزشکاران و سایر افراد موثر بتواند در طولانی بودن این روند مخرب را کاهش دهد.
در نهایت لازم است به نقش مادران در پرورش خصوصیات زنانه مناسب (نه کم و نه زیاد) در فرزندان پسر اشاره کنیم. مادری که خودش هم حاضر به پذیرش قسمتهای لطیف زنانه خود نباشد و سعی دارد مثل مردها رفتار کند نخواهد توانست پسری متعادل در این زمینه تربیت کند.
